Um daginn bloggaði ég þessu flotta ljóði, sem var ort af samviskufanga sem neitaði að þjóna í hernum í fyrri heimsstyrjöldinni og orti í fangelsi:

Mourn not the dead, that in the cool earth lie,
dust unto dust;
The calm, sweet earth, that mothers all who die,
as all men must;
But rather mourn the apathetic throng,
the cowed and the meek,
who see the world's great anguish and its wrong,
and dare not speak!
(Ralph Chaplin)

...og var að þýða það yfir á íslensku:

Grát ekki þá dauðu, sem gista svarta mold,
gengnir í frænda sal.
Milda, blíða jörð, móðir fóstrar hold
af mörgum hal.
Grát þú fólkið, gæfusnauða hjörð,
guggnað og sljótt
sem veraldar ólög veit að eru hörð,
en vantar þrótt.
(þýð. V.V. 2.6.05)